De hype rondom Destiny was vooraf groot. Niet zo gek ook, als de ontwikkelaar achter de succesvolle Halo-serie bekend maakt een gigantische game te releasen. Een game die vooraf in previews het best werd omschreven als een mix tussen Star Wars, World of Warcraft en Call of Duty. Een game die bovendien 500 miljoen euro zou kosten. De verwachtingen waren enorm, waren die terecht?
Eerst even in een nutshell Destiny neerzetten. In deze game speel je een ruimtesoldaat, een Guardian, wiens taak is het om het laatste menselijke bolwerk op aarde te beschermen tegen het buitenaardse ras The Fallen. Dit doe je niet alleen op onze thuisplaneet; je strijdt ook op andere plekken, zoals Mars.
Zodra je de game hebt opgestart, sta je meteen voor een keuze. Het eerste wat je namelijk moet doen is het kiezen van jouw type soldaat. Kies je als speler voor het brute geweld (De Titan, die veel schade aanricht op korte afstand), voor de sneaky-gameplay (The Hunter, goed met lange-afstandsschoten) of voor de magie (De Warlock)? Elk type strijder heeft zijn eigen subklassen, bepantsering en wapens om mee aan te vallen.
Spacetuig
Na het kiezen en stylen van je karakter is het tijd om de wapens uit het vet te halen en van start te gaan met de game. Waarschijnlijk ben je – net als ik – voornamelijk bezig met het hoofdverhaal. Daarin bezoek je de verschillende planeten en moet je opdrachten tot een goed eind brengen. Dit zijn vaak missies die je (met nog twee andere online-gamers) kan voltooien. Hierin zit al snel een voor- en nadeel aan. Er is niets cooler dan met andere gamers het spacetuig kapot te schieten en een opdracht te voltooien. Het nadeel is alleen dat andere gamers vaak hun eigen plannen er op na houden. Het komt geregeld voor dat ik op een missie ben, en halverwege de andere online-Guardians besluiten om vooral te blijven hangen op een bepaalde plek waar ze lekker hun eigen ding kunnen doen, in plaats van de missie tot een succesvol einde te brengen. Dat zorgt er vaak voor dat ik als enige de soms pittige eindstages van een opdracht moet afhandelen. En dit komt vaak op hetzelfde neer: schieten, schieten en nog meer schieten om hordes vijanden en eindbazen te verslaan. En dat begint snel te vervelen en is vaak meer van hetzelfde. Bovendien hangt het hoofdverhaal voor mijn gevoel als los zand aan elkaar. Je hebt geen idee wat je soms eigenlijk aan het doen bent, zolang je de missie maar uitspeelt.
Arsenaal
Wat wel tof is, is dat je door de game heen een shitload aan arsenaal en bepantsering kane verzamelen, en die steeds kan upgraden. Het zorgt ervoor dat je verder wil blijven gamen, om jouw karakter steeds sterker te maken. Ook een pluspluntje is het kapot knallen van de buitenaardse wezens, dat voelt gewoon goed aan. Het geluid wat met al dat schieten gepaard gaat klinkt krachtig en de game an sich ziet er als een pareltje uit.
De hype
Maar dan terug naar de hype. Hoewel je met de Story-mode natuurlijk continue online bent, is eigenlijk het player versus playergedeelte het tofst. Modes als Team Deathmatch en Capture the Flag is sowieso een garantie voor veel plezier. Maar eerlijk is eerlijk, dat was niet de reden waarom de hele gamewereld uitkeek naar Destiny. De hype vooraf beloofde ons dat de Story-mode iedereen omver zou blazen, met een goed verhaal, een sterke co-op en de noodzaak om elke planeet rond te zoek naar nieuwe gear. En dat valt behoorlijk tegen. Ja, het is tof om steeds nieuwe spullen te vinden en verzamelen en ja, groepen aliens neerschieten voelt heerlijk aan, maar uiteindelijk is de herhaling qua gameplay, de tegenvallende co-op en de vage verhaallijn de reden dat de game erg tegenvalt.
GOED
- Prachtige game, qua audio en visueel
- Heerlijk om spacetuig kapot te knallen
- Veel arsenaal tot je beschikking
SLECHT
- Co-op komt niet helemaal uit de verf als gehoopt
- Flinterdunne verhaallijn
- Missies vallen vaak in herhaling
Beschikbaar op PlayStation 4, Xbox One, PlayStation 3, Xbox 360.